Long time no see

Já, það er orðið ansi langt síðan síðast, svo það er best að bögga fólk með smá nöldri.

Það er allt fínt að frétta og allir við hestaheilsu. Starfsnám mitt við Ringe Sygehus byrjaði fyrir tæpum tveimur vikum síðan, svo nú eru bara rúmar tvær vikur eftir af því dæminu. Helgi er á kvöldvakt meðan á herlegheitum stendur, svo ég stend í stórræðum þegar heim er komið og karlinn farinn í vinnuna, drösla gemlingum í sund og leikfimi, elda, gef að eta, baða og skelli skrílnum í bælið. Allt gengur þetta þó nokkuð þolanlega, þó börnin sakni pabba síns umtalsvert, enda er karlinn mun skemmtilegri en kerlingin.
Annað markvert á heimilinu er það að frumburðurinn er með lausa tönn, svo skvísan er næstum því fullorðin. Á meðan hún hefur ákveðið að losa sig við tennurnar, hefur sá yngsti tekið þá ákvörðun að safna í tannaforðann, því gemlingurinn er vægast sagt bólginn í neðri gómi, svo von er á tönnum þá og þegar, enda hnúinn nagaður ótt og títt og höfð eru gallaskipti í það minnsta fjórum sinnum á dag, að frátöldum öllum slefusmekkjaskiptunum. Pirringur í kauða er einnig í takt við slefið.

Síðasta föstudag fórum við hjónin í hugguferð í Rosengaardcentret, eins huggó og það hljómar. Sannleikurinn er þó sá að eitthvað þurfti að vesenast þar, þó mér sé ómögulegt að muna hvað dró okkur í verslunarkjarnann, enda flest í mjólkurþoku þessa dagana. Á leiðinni á Jensens að fá okkur að borða (við erum búin að komast að því að það er ekkert dýrara en að fara á kaffihús, tók svolítið langan tíma, enda erum við óvenju tregt fólk), stöðvaði mig útlend skvísa, sem tilkynnti mér á ensku að hún vildi gjarnan sýna mér svolítið. Að sjálfsögðu varð forvitnin yfirsterkari (og kannski svolítil kurteisi líka) skynseminni og ég lét til leiðast. Daman tók fram á mér löngutöng hægri handar og byrjaði að þjarma að nöglinni með einhverri voða fínni naglaþjöl með möööörgum hliðum og fítusum. Eftir dágóða stund sýndi hún mér nöglina stolt og tilkynnti mér að þetta væri hinn náttúrulegi gljái naglarinnar minnar. Fínt var það, því er ekki að neita, en dýrt líka, hefði ég viljað halda herlegheitunum við. Hún slúttaði kynningunni með því að sprauta smá handáburði í lófa minn. Svipurinn á dömunni þegar hún sá siggið sem í lófanum er var vægast sagt skondinn, sorgin og meðaumkunin sem skein úr augum hennar var þvílík. Mér var skemmt, því ég er pinku stollt af því að hafa sigg í lófunum, það segir að mínu mati svolítið um hvort maður hafi nennu til vinnu eður ei. Siggið er trúlega bara þarna sökum moppubeitinga síðustu margra ára og þar á undan kjötskrokkabaráttu Nóatúnsáranna. Sjálfsagt er sigg í augum annarra ekkert annað en merki um illa hirðu handanna, en svona er það. Ég man (þó langt sé um liðið) að ég átti það til að dæma "vænlega" pilta á handataki og lófum þeirra. Ekkert fannst mér, minna sjarmerandi en sléttar og felldar tölvuhendur karlmanna. Fátt er, að mínu mati, minna karlmannlegt. Trúlega er þetta vegna þess að ég ég er meira fyrir þessa "retrósexjúal" týpu, sem er víst heitasta karlmannstýpan í dag, skítug iðnaðarmannatýpa í slitnum gallabuxum og ósamstæðum sokkum. Þessar "metrósexjúal" týpur eru ekki alveg my cop of tea. Snyrtivörurnar hans Helga taka töluvert minna pláss í baðherbergisskápnum en mínar, sem betur fer.

Ég bið að heilsa þeim sem enn eru að lesa og óska ykkur góðrar helgar! Og heimta um leið kvitt í bókina!