26

Mikið getur maður verið klikkaður. Á árunum í kringum fermingu hlakkaði ég alveg svakalega til þess að verða 26 ára. Ég veit ekki hvers vegna, en þessi tala var eitthvað svo heillandi. Ég trúði því að þá yrði ég búin að mennta mig og komin á vinnumarkaðinn, búin að stofna fjölskyldu og gæti leyft mér hvað sem er! Utanlandsferðir tvisvar, ef ekki þrisvar, á ári og sumarbústaður í kyrlátu rjóðri í fallegum dal á Íslandi. Veit ekki hvers vegna, en þetta stóðst ekki og kemur trúlega ekki til með að standast hvursu gömul sem ég verð. Ég vona þó að ég fái einhvern tímann fasta vinnu þegar ég er búin með námið, fjölskyldan er jú komin (allavega hluti hennar) en sumarbústaðurinn lætur bíða eftir sér og mér finnst ekki taka því að blæða í utanlandsferðir nema til þess að setjast að í nýju landi. Þessum framtíðardraumi mínum skorti alla almenna skynsemi og hann var alveg laus við hugsunina um þær áhyggjur og pælingar sem fullorðinsárunum fylgir. Í dag þegar ég færist óðum nær þrítugsaldrinum vildi ég hins vegar óska þess að hafa áhyggjuleysi unglingsáranna, ég vildi óska þess að maður þyrfti ekki að greiða neina reikninga og að maður hefði ekki hugmynd um fjárhagsstöðu heimilisins (þið þurfið þó ekki að fara að hafa áhyggjur af okkur, hér er allt í fína) og gæti bara eytt þeim peningum sem manni áskotnast í föt og fleira skemmtilegt. Börnunum harðneita ég þó að skila, sem og eiginmanninum.

Já, þær eru furðulegar þessar hugmyndir um fullorðinsárin sem maður hefur sem unglingur.